„Bo tak wypada”, czyli czy organizacja wesela wbrew sobie jest słuszna?

– Pochodzimy z małych miejscowości, gdzie wszyscy biorą ślub w kościele i nawet nie zastanawiają się nad możliwością ślubu cywilnego. A my doszliśmy do wniosku, że już od dawna nie jesteśmy związani z Kościołem i nie chcemy brać ślubu kościelnego tylko dlatego, że tak robią wszyscy. Postanowiliśmy pobrać się na własnych zasadach, czyli wziąć ślub cywilny w plenerze.

Zuzia i Marcin

– Kiedy powiedzieliśmy o naszej decyzji pół roku przed ślubem, nasze rodziny nie były zachwycone. Mama z jednej strony zgadzała się z naszymi argumentami, że ślub kościelny powinny brać tylko osoby wierzące, ale jednocześnie bała się, że ludzie będą wytykać nas palcami. Kilka miesięcy zajęło, zanim wszyscy zaakceptowali naszą decyzję i przestali namawiać do zmiany zdania. Nie żałujemy, że się nie ugięliśmy, ale wiem, że to nie jest dobre wyjście dla wszystkich par i są rodziny, w których to by prostu nie przeszło.

Zuzia i Marcin

– Moi przyjaciele też chcieli zrezygnować ze ślubu kościelnego na rzecz uroczystości w Urzędzie Stanu Cywilnego, ale w ich rodzinie same rozmowy na ten temat wywoływały ostre awantury. Babcia pana młodego płakała i zadręczała się, że to jej wina, że jej wnuk nie wierzy w Boga, a rodzice panny młodej zagrozili, że nie dołożą do wesela ani złotówki i w ogóle się na nim nie pojawią. Ostatecznie para wzięła ślub kościelny dla świętego spokoju i żeby zadowolić rodzinę.

Marcin

– Oboje mamy dość dużą rodzinę. Gdybyśmy zaprosili wszystkich, to uzbierałoby się ponad 180 osób. Prawda jest taka, że kiedy zaczęliśmy wykreślać osoby, z którymi nie mamy dobrego kontaktu, to została tylko połowa z listy. Rodzice oczywiście namawiają nas, żeby zaprosić też ciocie, z którymi ostatni raz widziałam się siedem czy osiem lat temu, ale nie czuję potrzeby, żeby były na moim weselu. Tak naprawdę są dla mnie jak obcy ludzie.

Kasia

– Większy problem mamy z kuzynami w naszym wieku, którzy mają małe dzieci. Dla mnie wesele z głośną muzyką i alkoholem to nie jest odpowiednie miejsce dla małego dziecka i czułabym się lepiej, gdyby na moim weselu nie było maluchów. No ale głupio mi pisać o tym wprost na zaproszeniu, bo mimo że to moja impreza i moje zasady, to jakoś tak nie wypada…

Kasia

– Przed organizowaniem własnego ślubu i wesela, kiedy koleżanki pytały mnie o radę, zawsze radziłam, żeby zapraszały tylko tych ludzi, których naprawdę chcą mieć koło siebie w tym wyjątkowym dniu i żeby nie oglądały się na zdanie rodziny, tylko robiły tak, żeby czuć się dobrze. Ale dopiero teraz widzę, jakie to jest trudne, żeby podjąć decyzję wbrew oczekiwaniom rodziny przyzwyczajonej do tego, że „tak musi być”, bo „tak się robi” dla zasady.

Kasia

– Ani ja, ani mąż dobrze nie tańczymy i nie przepadamy za tym. Mamy kiepskie poczucie rytmu, nogi nam się plączą, no taniec nie jest dla nas. Ale wydawało mi się, że pierwszy taniec na ślubie to taki „must have”. Mąż próbował mnie namawiać, żebyśmy tego nie robili, ale nigdy nie byłam na weselu bez pierwszego tańca i wydawało mi się, że jakoś nie wypada z tego zrezygnować, bo goście będą go oczekiwać. W całych przygotowaniach do ślubu to była najbardziej stresująca rzecz. Nawet poszliśmy do szkoły tańca na kilkutygodniowy kurs, żeby nauczyć się jakoś ruszać. Byliśmy najsłabszą z par i kiedy inni już dawno opanowali obroty, my ciągle deptaliśmy sobie po stopach przy podstawowym kroku.

Marzena

– W dniu wesela ciągle tylko myślałam o tym, że wszyscy goście będą na nas patrzeć i oceniać. No i faktycznie wyszło kiepsko. Muzyka zaczęła się kilka sekund przed tym, jak ruszyliśmy i próbowaliśmy to jakoś uratować, ale ja pomyliłam kroki, mój mąż się potknął i wszystko wyglądało bardzo pokracznie. W połowie piosenki goście śmiali się, widząc, że wszystko nam nie wychodzi. Oboje byliśmy spoceni ze stresu.

Marzena

– Dziś, po dwóch latach, jak oglądam filmiki z naszego pierwszego tańca, to już mam z tym luz i sama się z siebie śmieję, ale gdybym jeszcze raz mogła zorganizować wesele, to bym się nie wahała, nie brała pod uwagę oczekiwań innych i oszczędziła sobie stresu. Wtedy nie wiedziałam, co odpowiedzieć, gdyby ktoś zapytał o pierwszy taniec. Dziś wiem, że odpowiedziałabym po prostu: „Nie lubię tańczyć” i tyle. A gdybym miała komuś doradzać, tobym powiedziała, że ten taniec to tylko drobnostka, w takiej sprawie nie ma sensu się stresować tym, co ludzie chcą zobaczyć i tym, że wypada zatańczyć pierwszy taniec. Ważniejsze jest nasze własne samopoczucie.

Marzena

– Zamiast rosołu był krem z pomidorów, zamiast schabowego boczniaki. Oprócz tego carpaccio z buraka, sałatki, smalec z fasoli. Jedzenie wybieraliśmy pod siebie i było naprawdę świetne. Myślałam, że dla gości to będzie miła odmiana, szczególnie, że pokolenie naszych rodziców i dziadków to ludzie, którzy na okrągło jedzą mięso i nawet nie wiedzą, jak pyszne może być jedzenie wegetariańskie. Chcieliśmy im pokazać coś, czego nie znają i zachęcić, żeby spróbowali zdrowiej się odżywiać. Przed ślubem widzieliśmy same plusy takiej decyzji.

Ania

– Kilka osób wprost narzekało, że nie ma normalnego jedzenia. Na początku obracałam te zarzuty w żarty i mówiłam, że nowocześni i świadomi ludzie tak właśnie jedzą, ale potem zaczęłam żałować, że wybraliśmy jedzenie w stu procentach roślinne. Wiele dań na talerzach zostawało nietknięte, po sali krążyły teksty, że głodzimy gości, do tego kilku panów z mojej rodziny bardzo szybko się upiło i puściły im hamulce. Nie przewidzieliśmy, że brak tłustej, tradycyjnej mięsnej kuchni tak bardzo wpłynie na zachowanie gości po alkoholu.

Ania

– Z perspektywy czasu myślę, że popełniliśmy błąd, robiąc na weselu taki eksperyment. Trzymaliśmy się zasady, że to nasz dzień i warto go zorganizować po swojemu, ale nie pomyśleliśmy, że to, co dla nas jest najlepsze, może aż tak bardzo nie spodobać się gościom i że będziemy musieli się z nimi konfrontować. Mamy nauczkę, dziś w kwestii jedzenia bardziej zadbałabym o ich gusta, tak żeby na moim weselu każdy czuł się dobrze. Ale mówi się trudno, przynajmniej plus jest taki, że na pewno zapamiętają nasze wesele na długo.

Ania

– Opowiedziałam im o naszym weselu i doradziłam, żeby nie powtarzali naszego błędu. Szybko wycofali się z bezmięsnego menu i postanowili dać gościom wybór. Większość wybrała dania mięsne, zgodnie ze swoimi starymi przyzwyczajeniami, ale przynajmniej młodzi nie musieli się stresować. Nie każdy chce i czuje się na siłach, żeby w dniu swojego ślubu mierzyć się z pretensjami gości. Warto sobie to wcześniej przemyśleć.  

Ania

– Nigdy nie lubiłam wesel i wizja własnego była dla mnie jak tortura. Dla jednych to może być świetna zabawa, a dla mnie taniec z pijanymi wujkami albo oczepiny to coś upokarzającego i nie mogłabym się w tym odnaleźć. Poza tym nie wyobrażałam sobie wspólnej imprezy, na której bawiłaby się moja babcia i koleżanki z pracy – to zupełnie inne światy i nie chciałabym ich łączyć, nie czułabym się dobrze.

Magda

– Dlatego postanowiliśmy z mężem zrezygnować z typowego wesela, a zamiast tego po uroczystości w Urzędzie Stanu Cywilnego zaprosiliśmy dziesięć najbliższych osób na obiad do restauracji. I to było świetne rozwiązanie. Faktycznie na początku rodzina dopytywała „ale jak to bez wesela?”, ale są przyzwyczajeni, że ja zawsze stawiam na swoim bez względu na to, co ludzie powiedzą, więc nie przekonywali mnie na siłę do zmiany zdania. Każdy był zadowolony, zjadł to, co chciał i po trzech godzinach wrócił do domu.

Magda